Onvervuld

ek loop lang draaie om weg te kom
van die sonde in my bloed
die honger van onbekende hande op my lyf
en die passie wat dit voed
ek onthou nog die wakker word
met jou warmte in my nek
jou palms nog gedagtes op my rug
in 'n vreemde plek
ek ontken jou soos die dood
jou herhindering my kruis
ons geheim veilig weggesteek
in die holte van my vuis
jy brand op die punt van my tong
jou naam geruisloos in my skree
en alhoewel iets soms nog binne begweeg
bly ek steeds
onvervuld
leeg

verlange

nou dat dit aand is
en berge ou seer lywe le in die wind
span die blou membraan deursigtig dun
om sy rooigeskuurde randte
en die hadida se roep
eggo sonder antwoord
in die stil ruimte tussen tyd
en ewigheid duislig ver
van hier tot by die eerste ster